De winter is nu ondertussen drie weken ver. Dat betekent een beetje frisser (17 graden op een slechte dag), wat vroeger donker (tegen een uur of vijf), en de occasionele winteractiviteit.
Gisteren hebben we bijvoorbeeld Christmas-in-July gevierd met wat vrienden. Omdat al die Commonwealth-genetica van het noorderlijk halfrond blijkbaar nog steeds een beetje tegenwringt, vinden sommigen hier dat Kerstmis toch moet gevierd worden wanneer het donker en ‘koud’ is. Daarom: Kerstmuziek, Kerstboom, Kerstlichtjes, en dikke truien! Gekke Ozzies… We hebben zelfs kadootjes gekregen van Meg en Hannah, onze gastvrouwen voor de avond. Ilse content, ikke content.
We hadden zelfs een mini-kerstboompje:
Maar in het algemeen trekken we ons weinig aan van die koude en donkerte. Kijk! De dagen beginnen reeds te lengen, en in september zal het weer aangenaam vertoeven zijn buiten. Ik zet gezwind mijn standaard-weekend-activiteiten verder, ‘s morgens surfen met mijn Holy Surfboard, en in de late zaterdagnamiddag ‘touch footy’ met de mates aan een veldje vlak aan Coogee Beach.
Touch footy is een tackelvrije versie van Rugby League, één van de drie versies van rugby die hier zeer populair zijn in Australië (naast Rugby Union die de meesten wel kennen van de befaamde rugby world cups, en Australian rules rugby, een harde pak-de-beestjes variant). Met 11 van de 16 teams in de Premiership komende van de omgeving van Sydney, moet ik er geen tekeningetje bijmaken welke versie het populairst is hier 🙂 Rugby League komt ook zeer geregeld in ‘de boekskes’ tot mijn groot jolijt, want deze opgepompte kleerkasten vol testosteron hebben naast miniscule hersentjes ook interessante hobby’s buiten het veld zoals anderen aflappen, hun vriendinnetjes ‘glassen’ (i.e. bewerken met een kapotgeslagen glas), in de hotelgang ‘deficiëren’, gang-bangen met zijn allen enkel en alleen met het oog op teambuilding (originele uitleg wel), omkopen, enzoverder. Prachtig! Daar kunnen de sjotters in het thuisland nog aardig iets van leren (not).
Soit, touch footy dus. Via Oli, een vriend van ons, heb ik die mannen leren kennen. Ze spelen reeds meer dan 20 jaar op hetzelfde veldje, elke zaterdagnamiddag. Ondertussen zijn de meesten al een pak ouder dan mij, en wat trager, maar daarom niet zonder techniek (amai!). Vijf tegen vijf, enkel passes toegelaten naar achter en proberen de achterlijn van de tegenstander te halen zonder aangeraakt te worden. Zeer intensief, het spel blijft gaan, en de tong hangt snel tegen de grond. Af en toe gebeurt het dat er niet genoeg volk opdaagt, en dan is het oefenen geblazen in het trappen en vangen van die ovale bal. Geen sinecure, maar het begint te lukken!
Ik denk eraan om zo een ploegske op te starten als ik terug ben in den Belgique. In navolging van het eveneens uiterst zeldzame bobsleeën en curling, moet het op die manier geen probleem zijn om geselecteerd te worden voor de nationale ploeg. Een droom potentieel in vervulling. Toch één sport waar ik dan eens goed genoeg in ben 🙂
Over twee weken zitten we op de Wijnshow in Cowra, de nieuwe lichting van 2009 proeven! Ik ben benieuwd!