Zo een knappe kado mag onze coole griet toch wel showen, niet?
Volgende keer met haar zonnebrilletje op (en misschien met open dak?)
De maandag erop was ze toch niet zo happig meer om er in rond te rijden. Tot mama er eerst Moxie inzette… toen wilde ze er ook bij in, tot groot ongenoegen van de hond!
Oh! Het poortje is open! Daar moet ik gebruik van maken! Klimmen maar…
Oeps, toch niet zo makkelijk. Gelukkig dat mama er nog is.
Dat houdt mij niet tegen! Verder klimmen, geen schrik!
Bijna boven, ik zie papa al staan.
Jawel hoor, ik ben boven geraakt. Daar hebben we wel geen fotootje van, want mama en papa waren te druk bezig met in hun handjes te klappen. Zie, zonder hulp van mama, maar wel met haar beschermende vleugels achter mij 🙂
Geen nood, er komt nog zeker een volgende keer voor meer fotootjes.
Doorheen de boekenkast…
…en weer terug 🙂
