Sydney: I see gay people!

Hallo allemaal,

Bram hier… Zondagmorgen, dus nu eindelijk even tijd voor een postje! Zijn jullie allemaal wel even benieuwd naar vermoed ik.

Woensdag gearriveerd na een toch wel voorspoedige vlucht. Allee, vooral Bram heeft een eindje kunnen slapen nadat hij vakkundig de medepassagier op zijn driezetel-rij heeft weggekeken. Ander probleem zijn die stomme bleiters van bengels die ze verspreid op het vliegtuig opstellen. Oh, de horror! Na 14 uur zitten die ook niet meer stil. Zouden ze die niet méér kunnen laten betalen of zoiets? Het entertainment systeem bij Etihad Airlines is gloednieuw en zeer fijn om mee te werken: een hele hoop films te kiezen en te laten starten op een eigen gekozen moment (vorige keer enkel bij KLM gezien). Aanraders: Walk the Line, Stardust en Ratatouille. Minder: Chronicles of Narnia, The Station Agent.

Des morgens rond acht uur (10 uur vóór op jullie) gearriveerd op de luchthaven en al proberen te anticiperen op de quarantaineverhalen van Ilse in november, waar ze tot twee uur moest wachten om te zien of er geen beestjes in je koffer of modderspatjes op je schoenen zitten (eens iets anders dan controleren op gesmokkeld plutonium). Maar nee hoor, wij waren niet zuur en binnen de 10 minuten stonden we buiten! Geldjes uit de muur gehaald (10 Aussiedollars is zowat 6 euro) en taxietje genomen naar ons hotel in de binnenstad van Sydney. De taxichauffeur was een Zuidkoreaan die al 35 jaar in Sydney woonde en waar die mens nog altijd niet over was, was het feit dat Kerstmis in putje zomer wordt gevierd. We moeten toegeven, het is raar ook (foto’s worden nog wel toegevoegd): mensen in badpak die langs een kerstboom lopen. Zijn kinderen die in Sydney waren opgegroeid, vonden het dan weer gek dat het sneeuwde rond Kerstmis. Achja, tis maar wat ge gewoon zijt…

Voor een lokatie van ons hotel, klik hier (dit is vlam in het Central Business District, CBD).

Jep folks, dit is vlakbij de Harbour Bridge en the Opera House! De hotelkamer is eigenlijk een grote studio, met keuken en al. Mooi mooi. Om niet volledig onderuit te gaan zijn we toch maar een paar uurtjes in bed gekropen rond de middag om de jetlag een beetje voor te zijn. Nadien opstaan was niet al te erg, buiten was het een lekkere 29 graden met een zacht windje. Woensdag niet al te veel meer gedaan buiten een terrasje in de vlakbij gelegen Darling Harbour (eigenlijk een commerciële aaneensluiting van restaurantjes en bars rond een hoop water). Het coole is dat je van hieruit ook boottaxi’s en ferry’s kan nemen naar andere plaatsen rond de baai. Maar de belangrijkste dingen we die opgestoken hebben woensdag is dat:

• Ze hier (inderdaad) geen paprikachips hebben!!!! Hoe Bram dit gaat overleven, weet ie nog niet goed. Ilse ziet het op dat gebied nog wel zitten (alhoewel, ook geen Salt&Pepper ribbelchips?!?)
• Ze hier terrasjes hebben! Een echte terrascultuur, waar er bier kan gedronken worden op straat. Dat lijkt misschien wat raar, maar bijvoorbeeld in Hawaii, waar het ook meestal schitterend terrasjesweer is, mag dit dus niet, en zie je er dus ook géén.
• Overal zie je groen. Zelfs in de drukste straten staan hier hopen bomen en parken.
• Built-in wardrobes, handig!!!
• Ze hier soms diagonaal drukke banen oversteken, waarbij de auto’s rood hebben in alle richtingen en alle voetgangers groen.
• De belangrijkste bieren hier zijn Toohey’s (van Sydney) en Victoria Bitter (van Melbourne). Foster’s is hier (gelukkig) nergens te vinden, alhoewel Bram VB er van verdenkt hard op Foster’s te trekken.
• België is hier vooral bekend van Justine Henin (grote posters met reklaam voor Australian Open, ze staat naast Hewitt), Stella Artois (een bittere, chemische versie van de Stella van bij ons, of zijn we het zachtere bier hier al gewoon?), andere bieren, en wafels. Chocolade is hier eigenlijk niet zo bekend van bij ons, want ze hebben hier hun eigen (zoetere) chocolade waar ze behoorlijk trots op zijn. En ze vinden onze reispassen ook bijzonder mooi om één of andere bizarre reden (heb ik hier al drie keer gehoord). Zal wel een soort van reispassen-fetisjisme zijn die ons nog niet helemaal duidelijk is.



• De plaatselijke GB hier open is van 6 uur smorgens tot 12 uur snachts, en dit élke dag.
• Het hier allemaal nogal Amerikaans aandoet, zowel kwa stedenbouw als “we hebben hier een formulier dat ge moet invullen en daar moet zeker een kopie van uw paspoort, rijbewijs, bewijs van schoorsteenvegen, nummerplaat en al uw inentingen bij”. Alleen, in de praktijk zeggen ze: “Bwa, als uw naam er al op staat, is het al wel goed! Geef maar hier dat papier!”. Kortom, no worries, en het is inderdaad allemaal wat meer op het gemak. In België doen ze er rap veel moeilijker over.
• Ge moet toch wel oppassen als je iets verkeerd uitvreet. En zolang je braaf bent, is alles ok en blijven ze vriendelijk. Hier hangen overal van die verborgen camera’s tot in de parken toe (om de 20 meter). Eerlijk gezegd heb ik er nog nergens zoveel gezien dan hier.
• Aja, en ze zijn hier ook wel een pak vriendelijker. Iedereen is hier je ‘mate’. Alleen zijn ze soms zooooo moeilijk te verstaan. Binnensmonds mompelen met een vocabulaire waar in vergelijking die van West-Vlaanderen nog aardig tegen die van Limburg aanleunt. Hopelijk nemen we het snel over.

Bon, donderdag dan maar. Eerste nacht ging best goed. Ilse sliep goed door, maar was vroeg op (8u). Bram lag wakker van 5u30 tot 7u30, om daarna weer niet uit zijn bed te kunnen. Zalig, die jetlags!!! In ieder geval, er was werk aan de winkel: we zitten hier ook niet oneindig lang op dit hotel, dus we zoeken best iets om wat langer te verblijven. Met andere woorden: internet afsurfen op zoek naar beschikbare immo. Het leuke is dat de immomarkt hier bijzonder dynamisch is. Ze werken hier met contracten van 6 of 12 maanden. De opzegtermijn is 3 weken. Er zijn ‘inspection times’ beschikbaar per immo-ding. Deze vallen zowat allemaal op zaterdag tussen 10u30 en 13u30 (altijd leuk als je er 10 wil zien verspreid over de stad), plús je hebt telkens maar 15 minuten tijd om het appartement te bekijken, waarbij er soms 50 man aan komt schuiven! Je moet dan een applicatie indienen met kopies van je paspoort (jep, daar zijn we weer) en contract van je werk, hoeveel je verdient, referenties van je vorige huisbaas, … Uit heel die hoop applicaties wordt dan de meest geschikte persoon gekozen door de huisbaas. Dus er rap genoeg bij zijn, geldt hier spijtig genoeg niet. Je moet echt een soort van ‘examen’ indienen om te kunnen huren bij iemand. Om een idee te geven hoeveel dat het kost om hier te wonen: we zijn hier in de buurt van Sydney-centrum aan het zoeken (sowieso al duurder), waar huurprijzen van $450-500 per WEEK normaal zijn voor een appartementje met 2 slaapkamers (1300 euro per maand). Er is hier nergens verwarming aanwezig, want het is hier toch warm genoeg. In de winter moet ge misschien al eens wat bijstoken met een elektrisch vuurtje, maar als je weet dat een winter hier kan omschreven worden als een slechte Belgische zomer, dan valt het allemaal wel mee. Daarenboven betaal je hier een pak minder belastingen, waardoor het nettoloon ook wel een eind boven dat van België ligt. Voor de rest moet er nog een hele hoop andere zever geregeld worden als een GSM-nummer, Tax File Number (TFN), bankrekeningnummer, visa’s.

Vrijdag hebben we vooral onze lijst gemaakt van immo’tjes die we willen bezoeken zaterdag en zoals reeds gezegd: veeeeel immo, heel weinig tijd. Ook al wat liggen rondkijken naar auto’s en het enige dat ik er van kan zeggen is dat onze Opel Corsa hier Holden Barina heet – tot en met 2005 dan toch. Nadien werd Opel vervangen door het merk Daewoo. Begrijp ons niet verkeerd: de merknaam en type blijven hetzelfde, het is gewoon een volledig andere wagen! Holden is een Australisch merk. Ze zetten die auto’s hier in elkaar, maar ze halen de stukken bij General Motors / Opel (tot 2005) en Daewoo (vanaf 2006). Met Fords doen ze blijkbaar hetzelfde. Al de rest is import (Toyota, Merc, …).

In de namiddag hebben we autootje gehuurd bij Avis om naar de luchthaven van Sydney te rijden. Onze spullen zijn blijkbaar gearriveerd, namelijk de 75 kg die we maandag hadden opgestuurd in Zaventem. Ook weer een heel avontuur, maar zoals gezegd: hun administratie lijkt te willen bijten via hun pagina’s papierwerk, maar als je met de mensen zelf te maken krijgt, is het allemaal weer vriendelijk en mopjes en ‘ha uw naam staat erop, tis in orde’. Uiteindelijk moesten we bij Qantas Cargo ons aanmelden (fluo vestje aan zodat de truckers u niet omverrijden op het terrein), daarna naar Customs & Quarantaine om te checken of we weer geen beestjes bijhadden in onze kartonnen doos en dan terug om onze spullen op te pikken. In totaal 1.5 uur en gelukkig was onze huurbak nét groot genoeg om alles er in te krijgen. Piece of cake. Alleen het verkeer hier is nogal rottig, alle rijvakken zijn belachelijk smal. Zeker een klein autootje zoeken hier!

‘s Avonds zijn we gaan eten in Darlinghurst, vlak aan Hyde Park. Dit ligt ook dichtbij Surry Hills en het is er aan te merken. Surry Hills staat er om bekend om enorm veel homokoppels te herbergen. Eigenlijk geldt dit voor heel Sydney. Volgens Ilse zijn 80% van de mannen hier gay. Dat de vrouwen hier ook niet onknap zijn (om het met een eufemisme te zeggen), maakt dit des te onbegrijpelijker. En plus, de gay-koppels tónen ook dat ze een koppel zijn, en dat is zelfs voor Bram toch effe wennen. Ze kleden zich ook zeer gay. Schrik niet als je een spannend roze topje ziet gedragen worden door een kerel!

Zaterdag. Vroeg op, want we moeten op huizenjacht. Wegens gebrek aan tijd splitsen we op. Ilse doet de baai rond North Sydney en Bram doet meer de stad aan de zuidkant. Gewapend met handycam en fototoestel. Veel leuke dingen gezien, maar soms wel duur (tot $700/ week!, maar dan kan je altijd zelf nog wel een kamer onderverhuren… dit mag hier). In totaal 8 huisjes/appartementjes. Applicaties ingediend, en zoals de (natuurlijk gay) makelaar zei: ‘fingers x-ed’. Woensdag weten we meer. Ben benieuwd hoeveel kans we maken.

In de namiddag wat rondgehost in Kings Cross (meer de Red Light District) en Potts Point (dure buurt, die net naast Kings Cross ligt, gek he). Daarna Woolloomooloo Bay gezien met een aantal oorlogsboten van de Australische Marine die klaarstaan om naar Irak te vertrekken.

Zaterdagavond dan was het de openingsavond van het Sydney Festival, een drie weken durend festival hier vlakbij.

Tamelijk groot en bekend. Björk komt hier bijvoorbeeld de 25e spelen op de trappen van het Opera House. Vanavond is het de eerste avond, en daarom gratis! Op Martin Place kwam Chromeo de pannen van het dak spelen. Ambiance! Nadien Brian Wilson van de Beach Boys in het park ‘The Domain’. Was toch wel 10.000 man ofzo. Het optreden zelf was goed te noemen, met veel klassiekers van toen, alleen moeten we wel toegeven dat het voor Wilson zelf een beetje beschamend was. OK, hij heeft de meeste nummers van de Beach Boys vroeger geschreven, maar het drugsgebruik in zijn jonge jaren zorgde er nu wel voor dat hij 1) afgrijselijk vals zong 2) niet meer van zijn stoel kon 3) enkel de eerste drie akkoorden van elk nummer meespeelde. Maar kom, zijn begeleidend arrangement was wel super. Sjans voor hem! Ook even melden dat het deze avond echt gewoon geregend heeft in de vorm van motregen! Het is hier warm, maar dus ook vochtig. Als het een keertje goed doorregent, is het vooral in de vorm van een 5-minuten ‘shower’, een douche dus. Maar we hebben sjans. Hier ‘vlakbij’, boven Sydney (tegen Brisbane) is er een noodtoestand uitgeroepen omdat het er 300 liter regende per vierkante meter op minder dan 3 uur. ‘Vlakbij’ is hier nog altijd 1000 km hoor 🙂

We zijn dus al goed op onze pootjes geland en vinden onze draai hier wel. Het is hier in ieder geval een prachtig land, dus daar hebben ze ons al niet mee! Hopelijk is jullie sensatiehonger nu al wat gestild. Meer foto’s trouwens hier! Wees vooral niet geremd om commentaar en/of vragen te posten onderaan.